Είναι φανερό πως το κίνημα «Δεν πληρώνω», είτε αφορά τα διόδια είτε τα εισιτήρια, έχει ανησυχήσει την κυβέρνηση. Και όχι μόνο.
Ολα τα κόμματα που θεωρητικά (και μόνο) κινούνται στη λογική της ευταξίας, διστάζουν να συμπαρασταθούν στους πολίτες που αρνούνται να καταβάλλουν σημαντικό αντίτιμο για τις μετακινήσεις τους. Και δεν είναι μόνο τα χαμένα (για το κράτος ή τις εταιρείες) έσοδα, ο μοναδικός λόγος προβληματισμού. Είναι και η ανησυχία επέκτασης του φαινομένου και σε άλλα επίπεδα. Φοβούνται τη μαζικοποίηση μιας γενικευμένης ανυπακοής στις υποχρεώσεις των πολιτών. Ενδεικτικό της ανησυχίας, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για αυστηροποίηση των ποινών στους απείθαρχους.
Το πιο ενδιαφέρον αυτής της υπόθεσης, ωστόσο, είναι πως ξεφεύγει από συγκροτημένα κόμματα, δεν ξεκίνησε δηλαδή από αυτά, παρ' ότι κάποια προσπαθούν να προσεταιριστούν το συνεχώς διογκούμενο αυτό κύμα. Επίσης ενδιαφέρον, ότι μετέχουν σε αυτό άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ανεξαρτήτως ηλικίας, κομματικής προτίμησης και οικονομικής προέλευσης. Παρατηρεί κάποιος, πως οι «ανυπάκουοι» είναι ακόμη και κλασικοί μικροαστοί οικογενειάρχες που δεν διανοούνταν σε άλλες εποχές να δείξουν τέτοια συμπεριφορά.
Η στάση αυτή έχει αιτίες. Ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μορφοποιεί και εκδηλώνει μια δυσαρέσκεια πολλών χρόνων, την οποία η κρίση βοηθάει ν' αναδειχθεί πιο έντονα.
Δυσαρέσκεια για τη γενικευμένη ατιμωρησία, για την αυξανόμενη φορολογία χωρίς τ' αντίστοιχα οφέλη, για την ανομία που επικρατεί παντού, ακόμη και στους ίδιους τους κρατικούς αξιωματούχους. Οταν κανένας -από τον εφοριακό που λαδώνεται μέχρι τον πολιτικό που χρηματίζεται- δεν τιμωρείται, γιατί δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, γιατί να τους εφαρμόζουν μόνον οι συνήθεις ύποπτοι;
