ΤΟ καλοκαίρι του 1996 ήμασταν στην Ατλάντα, καλύπτοντας για την «Ε» τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μια μέρα, φύγαμε οδικώς από την πόλη για να επισκεφθούμε, από περιέργεια, την πόλη Athens, της εκεί Πολιτείας της Τζόρτζια.
Βγαίνοντας από την Ατλάντα για να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο, σταματήσαμε στον έναν και μοναδικό σταθμό διοδίων που υπήρχε εκεί. Αλλοι περνούσαν με ηλεκτρονική κάρτα, άλλοι ρίχνοντας νομίσματα σε ένα χωνί, που τα «ζύγιζε» και, εάν ήταν εντάξει, άνοιγε αυτομάτως η μπάρα.
Υπήρχε σε κάθε λωρίδα μια μεγάλη ηλεκτρονική οθόνη που έγραφε: «Ο δρόμος αυτός κατασκευάστηκε με δικά σας λεφτά. Κόστισε τόσα. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχετε πληρώσει τόσα (και έβλεπες ότι συνεχώς άλλαζε, μειούμενο, το νούμερο του αρχικού κόστους).
Μόλις εξοφληθεί αυτό το ποσόν, τα διόδια αυτά θα ξηλωθούν. Σας ευχαριστούμε».
Συγκρίνετέ το, λοιπόν, αυτό με την απίθανη απόφαση των δικών μας απίθανων τύπων, που ασκούν σ' αυτόν τον τόπο πολιτική, να αυξήσουν την τιμή των διοδίων στον πιο άθλιο δρόμο της Ευρώπης, τον Αθηνών - Κορίνθου, που έχει «καθαρίσει» κόσμο και κοσμάκη και που, χρόνια τώρα, χρόνια αμέτρητα, εισπράττει λεφτά που δεν ξέρουμε πού πάνε.
Πάντως, όχι εκεί που πρέπει.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/09/2008
Πηγή:http://archive.enet.gr/online/ss3?q=%CA%E1%E9+%EA%DC%F0%EF%F5+%F4%E1+%E4%E9%FC%E4%E9%E1+%F3%F4%E1%EC%E1%F4%DC%ED%E5&a=&pb=0&dt1=&dt2=&r=0&p=0&id=50263272
