Πηγή: "Ελευθεροτυπία"
Ακόμη και χωροταξικά, τα κινήματα ανυπακοής και αυτόνομης δράσης των πολιτών έδειξαν στη μεγάλη πορεία της 23ης Φεβρουαρίου στο κέντρο της Αθήνας την απόσταση που τα χωρίζει από τα κόμματα και τους συνδικαλιστικούς φορείς.
Μέλη του κινήματος «δεν πληρώνω», κάτοικοι της Κερατέας, πορεύτηκαν χωριστά, έξω από το σώμα των επίσημων θεσμικών μπλοκ. Η σημειολογική αυτή διαφοροποίηση δεν σταματάει όμως εδώ. Συχνά οι δράσεις αρκετών φορέων της νέας κοινωνίας των πολιτών δικτυώνονται με κοινές εκδηλώσεις και αγωνιστική αλληλοϋποστήριξη (π.χ. μέλη του κινήματος «δεν πληρώνω» συμπαρίστανται στους κατοίκους της Κερατέας και στους απεργούς πείνας μετανάστες).
Η έμπρακτη αυτή εμφάνιση μορφών κοινωνικής αυτονομίας διογκώθηκε το τελευταίο διάστημα εξαιτίας και της γενικευμένης κρίσης, προκαλώντας αμηχανία στην πολιτική και την οικονομική εξουσία, που οποία έσπευσαν να στιγματίσουν ως παράνομα ορισμένα από αυτά. Πόσο αυτόνομος και πόσο πολιτικός είναι τελικά ο λόγος των νέων αυτών κινημάτων, τα οποία είναι πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα;
«Οι ομάδες πολιτών που αυτοοργανώνονται είναι πολύχρωμες. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απολίτικες» λέει ο Χρήστος Παναγής, πολιτικός μηχανικός από το Κίνημα Κατά των Διοδίων ΒΑ Αττικής. «Οι αποφάσεις τους λαμβάνονται μέσα από ανοικτές συνελεύσεις. Αποτελούν μια πολιτική αντίδραση απέναντι στην ανομία της εξουσίας καθώς και την κομματική και συνδικαλιστική χειραγώγηση. Ηρθαν για να καλύψουν ένα κενό, ένα πολιτικό έλλειμμα, το οποίο εξέθρεψε όλα αυτά τα σκάνδαλα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, από την Ολυμπιάδα, τη Siemens, τα δομημένα ομόλογα, το Βατοπέδι, και φυσικά την παραχώρηση των εθνικών δρόμων, ενός δημόσιου κοινωνικού αγαθού, στους εργολάβους» συμπληρώνει.
Η πολιτική οριοθέτηση και στόχευση όσων μετέχουν στα νέα αυτά κινήματα παραμένει πράγματι ένα ζητούμενο: «Είμαστε άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές καταγωγές. Αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη να παλέψουμε μια κατάσταση, η οποία, ειδικά μετά το μνημόνιο, πλήττει τον μέσο λαϊκό άνθρωπο. Διεκδικούμε την αυτονομία μας απέναντι στους μέχρι τώρα παραδοσιακούς συνδικαλιστικούς φορείς. Ο κόσμος ανταποκρίνεται θερμά στις κινητοποιήσεις μας, γιατί, όσο και αν φαίνεται βουβός, μέσα του βράζει» επισημαίνει ο δάσκαλος Σωτήρης Τσόκας από το κίνημα «Επιβάτες Θεσσαλονίκης».
«Αυτό που εισπράττουμε από τον κόσμο είναι μια απαξίωση απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και μια έλλειψη εμπιστοσύνης προς την αριστερά, για την οποία θεωρούν ότι δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες τους τη στιγμή που πολλοί πολίτες την αποζητούσαν ως αποκούμπι» υπογραμμίζει ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος, από την Ακρίβεια-Stop.
Τη γενικότερη αμηχανία τους απέναντι στο φαινόμενο καταθέτουν και οι πολιτικοί επιστήμονες που ασχολούνται με τα κινήματα της «Κοινωνίας των Πολιτών». Τα συνδέουν ευθέως με τη γενικευμένη οργή και τον θυμό του κόσμου, εκφράζουν ωστόσο επιφυλάξεις για το κατά πόσο είναι σε θέση να εκφράσουν άμεσα έναν συνολικό πολιτικό λόγο. Συμφωνούν πάντως ότι η μαζική εμφάνιση και δράση τους αμφισβητεί την κυριαρχία του σημερινού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του...
