Aποτυπωματα
Πέρα από τη γραφικότηταTης Mαριαννας Tζιαντζη
Από την "Καθημερινή"
Αν ο δήμαρχος της Στυλίδας, ο Απόστολος Γκλέτσος, δεν είχε γίνει διάσημος, κυρίως μέσω της τηλεόρασης και δευτερευόντως μέσω του θεάτρου, ελάχιστη σημασία θα έδιναν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στα όσα συνέβησαν στα διόδια της Πελασγίας στις αρχές της εβδομάδας. Επίσης, αν τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε αναπτυχθεί το «κίνημα των διοδίων» ούτε ο κ. Γκλέτσος θα σκαρφάλωνε στο χωματουργικό μηχάνημα για να απομακρύνει τις μπάρες ούτε οι κάτοικοι της περιοχής θα είχαν δημιουργήσει εκείνο το κλίμα που επέτρεψε στον δήμαρχό τους να δράσει έτσι όπως έδρασε. Δίχως αυτά τα δύο «αν», το «σόου της εθνικής οδού», όπως κάποιοι υποτιμητικά το χαρακτήρισαν, είτε δεν θα συνέβαινε ποτέ είτε θα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που θα περνούσε απαρατήρητο.
Είναι εύκολο να ειρωνευθεί κανείς τον κ. Γκλέτσο για το καλλιτεχνικό ή πολιτικό παρελθόν του, τόσο εύκολο που καταντά ανούσιο, ίσως και ευτελές. Ομως, κανείς δεν μπορεί να ειρωνευθεί τους κατοίκους της Στυλίδας που ζήτησαν το αυτονόητο, δηλαδή να μην επιβαρύνονται με διόδια ύψους 2,60 ευρώ για τις μετακινήσεις τους εντός των ορίων του δήμου τους και να ανανεωθεί η κάρτα ελεύθερης διέλευσης που τους είχε δοθεί παλαιότερα. Και αυτό το αίτημα, ανεξάρτητα από το ποιος και πώς έκλεψε την παράσταση, δεν είναι γραφικό.
Αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές παρουσίασαν τα γεγονότα με όρους γουέστερν: ο ατρόμητος (ή ο παρορμητικός ή ο οξύθυμος) σερίφης που μόνος του τα βάζει με το άδικο γκουβέρνο (ή με τον νόμο και την τάξη). Μόνο που από την αφήγηση αυτή απουσιάζει ο χορός, απουσιάζουν οι ανώνυμοι που κάθε άλλο παρά απόντες ήταν από όλη αυτή την ιστορία. Ο κ. Γκλέτσος δεν είναι ένας «φτωχός και μόνος καουμπόης» σαν τον Λούκι Λουκ.
Το κίνημα των διοδίων είναι υπαρκτό και δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε ακόμα και αν διαφωνούμε με τους σκοπούς και την πρακτική του. Η ανάπτυξή του είναι φαινόμενο των καιρών, δεν οφείλεται αποκλειστικά στο προαιώνιο σύνδρομο του τσαμπατζή. Το ζήτημα των διοδίων συνδέεται με την έννοια του δημόσιου αγαθού και της ιδιωτικής εκμετάλλευσής του, με την ασφάλεια και την ποιότητα του οδικού δικτύου, με το κόστος και το επίπεδο εξυπηρέτησης των δημόσιων μέσων μαζικής μεταφοράς. Δευτερευόντως, αυτό το ρεύμα της άρνησης πληρωμής διοδίων εκφράζει και την αρκετά γενικευμένη δυσπιστία απέναντι σε όλους και σε όλα, κυρίως απέναντι στα κόμματα και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες - μια δυσπιστία που εκφράζεται και με τις τάσεις παγίωσης του ρεύματος της αποχής, του άκυρου/λευκού.
Ενόσω γράφονται αυτές οι γραμμές, το ζήτημα των διοδίων της Πελασγίας (ή της Λάρισας Κρεμαστής, όπως είναι το άλλο - και εξίσου όμορφο όνομά της) πιθανόν να έχει εκτονωθεί, να έχει δοθεί κάποια λύση τοπικού χαρακτήρα. Ομως δύσκολα μπορεί να εκτονωθεί η αίσθηση της αδικίας ή της κοροϊδίας, μια αίσθηση που δεν περιορίζεται στους οδηγούς που χρησιμοποιούν τις εθνικές οδούς. Πώς είναι δυνατόν, π. χ., να αυξάνεται 30% - 40% το εισιτήριο στον Ηλεκτρικό, όταν η διάρκεια της διαδρομής Πειραιάς - Κηφισιά έχει (λόγω έργων αορίστου χρόνου λήξης) διπλασιαστεί, όταν πρέπει να πληρώσουμε περισσότερα για χειρότερες υπηρεσίες; Ποια «σελέμπριτι» να βρεθεί να συμμεριστεί τον καημό του ανώνυμου επιβάτη και πώς να φτάσει αυτός ο καημός στα κανάλια;
Ακόμα και αν η Πελασγία ηρεμήσει, ακόμα και αν το κίνημα των διοδίων ξεθυμάνει, ακόμα και αν ξεμείνουμε από Γκλέτσους, κανείς μας δεν ξέρει ποια θα είναι η θρυαλλίδα που θα κάνει πολλούς να ριχτούν στις πρώτες μπάρες που θα αντικρίσουν μπροστά τους.
