Η επιβολή διοδίων αποτελεί καταρχήν δυνατότητα της κρατικής εξουσίας, στο γενικότερο πλαίσιο της πρόβλεψης ανταποδοτικών τελών για παροχή υπηρεσιών. Ωστόσο η δυνατότητα αυτή δεν είναι απεριόριστη, αφού όπως κάθε πρωτοβουλία του νομοθέτη ή της δημόσιας διοίκησης οφείλει να σέβεται τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το Σύνταγμα και ιδίως, στην προκείμενη περίπτωση, από τις διαταξεις των άρθρων 5 παρ. 1 , 3 και 4 (ελευθερία κίνησης) και 25 παρ. 1 (αρχή της αναλογικότητας). Συνεπώς η τοποθέτηση σταθμών διοδίων με υψηλό αντίτιμο, σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους και πολύ περισσότερο για οδικά έργα τα οποία είναι ανύπαρκτα ή στάσιμα, παραβιάζει την ανταποδοτικοτητα και την αναλογικότητα και παρακωλύει υπέρμετρα και άρα αντισυνταγματικά την ελευθερία κίνησης. Η συλλογική διαμαρτυρία κατά παρόμοιων αντισυνταγματικών πρακτικών αποτελεί εξάλλου άσκηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της συνάθροισης (άρθρο 11 Συντ.) και, εφόσον δεν εκτρέπεται σε βίαιες ενέργειες, δεν επιτρέπεται να ποινικοποιείται. Επίσης η ανάρτηση πανώ σε δημόσιους χώρους (όπως οι εθνικές οδοί) με περιεχόμενο τη διαμαρτυρία κατά ενεργειών της κρατικής εξουσίας, όπως η επιβολή διοδίων, αποτελεί επιμέρους προστατευόμενη συνταγματικά εκδήλωση της ελευθερίας της έκφρασης. Οι διατάξεις των άρθρων 183 έως 185 του ποινικού Κώδικα (διέγερση) οφείλουν να υφίστανται σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία, με βάση τα παραπάνω, και όχι να διαστέλλονται ώστε να καταπνίγεται η ελεύθερη έκφραση.
Κώστας Χ. Χρυσόγονος,
Κώστας Χ. Χρυσόγονος,
Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Τμήματος Νομικής ΑΠΘ
Πηγή:
http://attikanea.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6878.html