Από το 2010 χρονολογείται η δημιουργία της πρωτοβουλίας πολιτών Λάρισας ενάντια στα διόδια. Οι στόχοι της πρωτοβουλίας ήταν η πολιτική καταγγελία του γενικότερου σκανδάλου της διαπλοκής κράτους-εργολάβων, της καταπάτησης του άρθρου 5 του συντάγματος και ο συντονισμός της δράσης των πολιτών από τη Θεσσαλία με τα αντίστοιχα κινήματα σε όλη την Ελλάδα. Μέσα στα όρια του νομού Λάρισας και σε μια απόσταση μικρότερη από 40 χιλιόμετρα ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια 3 σταθμοί διοδίων, ενώ οι συνεχείς ανατιμήσεις είναι αποτέλεσμα των αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμβάσεων παραχώρησης.
Αυτά όμως είναι μόνο η μία πλευρά του όλου σκανδάλου και του τρόπου που εξελίχθηκε στην περιοχή. Εξαιτίας των έργων διάνοιξης της σήραγγας των Τεμπών και σε όλη την έκτασή τους προκαλούνται σημαντικά ατυχήματα με κυριότερο αυτό που στοίχισε μια ανθρώπινη ζωή, ενώ οι κατολισθήσεις συχνά κόβουν την κυκλοφορία στα μισά της επικράτειας και προκαλούν τεράστιες ζημίες σε βάρος της εμπορικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Η σκανδαλώδης ανοχή απέναντι στην προκλητική διαπλοκή κράτους-μεγαλοεργολάβων βαθαίνει ακόμα περισσότερο, όταν εδώ και δύο χρόνια τα έργα εγκαταλείπονται από τις εταιρείες, οι οποίες ωστόσο συνεχίζουν να εισπράττουν, αυξάνοντας μάλιστα και το κόμιστρο. Κράτος, δικαστική εξουσία, τοπική αυτοδιοίκηση και ΜΜΕ κλείνουν τα μάτια ενώ οι πολίτες μην έχοντας άλλο τρόπο ν’ αντιδράσουν μετακινούνται από τους φονικούς παραδρόμους. Στο μεταξύ, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. με νομοθετήματα των Ρέππα αρχικά και του Βορίδη στη συνέχεια, θωρακίζουν το νομοθετικό πλαίσιο εξυπηρέτησης των οικονομικών συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων και εισάγουν την ποινική δίωξη του κινήματος ενάντια στα διόδια μέσω σχετικών διατάξεων στον ΚΟΚ και στον Π.Κ. καταπατώντας για άλλη μια φορά τα συνταγματικά και δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών.
Το τελευταίο διάστημα, στον βωμό της επανεκκίνησης των έργων, μια βιομηχανία δικών ξεκινά σε διάφορες πόλεις και ειδικότερα σε περιοχές όπου όλο το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν τα κινήματα μαζικής ανυπακοής ενάντια στην εμπορευματοποίηση των εθνικών δρόμων. Στη Λάρισα 22 Θεσσαλοί πολίτες διωκόμαστε με το άρθρο 184 του Π.Κ. του 1951 περί αυτουργίας. Συγκεκριμένα, μας κατηγορούν πως συμμετέχοντας στην πανελλαδική κινητοποίηση κατά των διοδίων που έγινε στις 13 Φλεβάρη του 2011 «...διέγειραν από κοινού δημοσίως σε διάπραξη πλημμελήματος... και παρότρυναν τους διερχόμενους οδηγούς... να εξαναγκάσουν με τη βία ή με απειλές τους εισπράκτορες διοδίων της εταιρείας Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου να επιτρέψουν τη διέλευση αυτών σηκώνοντας τις μπάρες».
Είναι φανερό πως πρόκειται για μια φρονηματικού τύπου πολιτική δίωξη, η οποία είναι ξεκάθαρα αντισυνταγματική και είναι ενταγμένη μέσα στο γενικότερο καθεστώς «ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ» που απαιτούν οι κεντρικοί σχεδιασμοί της τρόικας εξωτερικού και του εντός της χώρας πολιτικού υπαλληλικού προσωπικού της. Επιδιώκουν με μια καταδίκη σήμερα απέναντι σε μεμονωμένους αγωνιστές να ανοίξουν τον δρόμο ώστε αύριο να διώκουν όποια συλλογικότητα, σωματείο, φορέα, οργάνωση θεωρείται πως με τα καλέσματά του παροτρύνει άλλους να τελέσουν «πλημμελήματα ή κακουργήματα». Και αυτό αποτελεί μια καθαρή συνταγματική εκτροπή.
Όμως η ιστορία του μαζικού κινήματος στην Ελλάδα έχει δείξει ότι η περιστολή της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών όχι μόνο δεν κάμπτει τις διεκδικήσεις και το φρόνημα του λαού, αλλά τουναντίον αποτελεί πεδίο ακόμα μεγαλύτερης πολιτικής συσπείρωσης. Οι μέρες που το πολιτικό προσωπικό της κλεπτοκρατίας τιμά τον εαυτό του στον ρόλο του διαχειριστή του συστήματος της εξάρτησης, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι μετρημένες.
Το τελευταίο διάστημα, στον βωμό της επανεκκίνησης των έργων, μια βιομηχανία δικών ξεκινά σε διάφορες πόλεις και ειδικότερα σε περιοχές όπου όλο το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν τα κινήματα μαζικής ανυπακοής ενάντια στην εμπορευματοποίηση των εθνικών δρόμων. Στη Λάρισα 22 Θεσσαλοί πολίτες διωκόμαστε με το άρθρο 184 του Π.Κ. του 1951 περί αυτουργίας. Συγκεκριμένα, μας κατηγορούν πως συμμετέχοντας στην πανελλαδική κινητοποίηση κατά των διοδίων που έγινε στις 13 Φλεβάρη του 2011 «...διέγειραν από κοινού δημοσίως σε διάπραξη πλημμελήματος... και παρότρυναν τους διερχόμενους οδηγούς... να εξαναγκάσουν με τη βία ή με απειλές τους εισπράκτορες διοδίων της εταιρείας Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου να επιτρέψουν τη διέλευση αυτών σηκώνοντας τις μπάρες».
Είναι φανερό πως πρόκειται για μια φρονηματικού τύπου πολιτική δίωξη, η οποία είναι ξεκάθαρα αντισυνταγματική και είναι ενταγμένη μέσα στο γενικότερο καθεστώς «ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ» που απαιτούν οι κεντρικοί σχεδιασμοί της τρόικας εξωτερικού και του εντός της χώρας πολιτικού υπαλληλικού προσωπικού της. Επιδιώκουν με μια καταδίκη σήμερα απέναντι σε μεμονωμένους αγωνιστές να ανοίξουν τον δρόμο ώστε αύριο να διώκουν όποια συλλογικότητα, σωματείο, φορέα, οργάνωση θεωρείται πως με τα καλέσματά του παροτρύνει άλλους να τελέσουν «πλημμελήματα ή κακουργήματα». Και αυτό αποτελεί μια καθαρή συνταγματική εκτροπή.
Όμως η ιστορία του μαζικού κινήματος στην Ελλάδα έχει δείξει ότι η περιστολή της δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών όχι μόνο δεν κάμπτει τις διεκδικήσεις και το φρόνημα του λαού, αλλά τουναντίον αποτελεί πεδίο ακόμα μεγαλύτερης πολιτικής συσπείρωσης. Οι μέρες που το πολιτικό προσωπικό της κλεπτοκρατίας τιμά τον εαυτό του στον ρόλο του διαχειριστή του συστήματος της εξάρτησης, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι μετρημένες.
Πηγή:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=744754
