Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε τι μας κοιτάς

του Στέργιου Βασιλείου*

«Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε εδώ σας είχα πει την ιστορία με την αντιπαράθεση της φρουράς με τους νεολαίους κρατούμενους που μας έφεραν εδώ για αντικομουνιστική αναμόρφωση! Έφτασε τότε η σύγκρουση στο παρά 1" να αρχίσουν να πυροβολούν τους κρατούμενους. Τότε νικήσαμε, η φρουρά υποχώρησε και δεν τόλμησε να ανοίξει πυρ όταν μια φωνή από εμάς τους είπε δυνατά: «Δεν προσκυνάμε ρε, πυροβολήστε! Πυροβόλησε ρε τι μας κοιτάς»

Λυπάμαι που δεν έχουμε χρόνο να πούμε και για κάποιο άλλο, από τα άπειρα περιστατικά που έγιναν επί δικτατορίας.

Η κατάσταση σήμερα και τα δικαιώματα του λαού

Σε όλες τις ταξικές - εκμεταλλευτικές - ανταγωνιστικές κοινωνίες, ό,τι δεν μπορεί ο λαός να υπερασπίσει του το παίρνουν. Όποια κατάκτηση και αν έχει κάνει σε προηγούμενους αγώνες, αν δεν μπορεί να το υπερασπίσει καθημερινά, η άρχουσα τάξη το παίρνει πίσω. Είτε αυθαίρετα, βίαια, είτε νομοθετικά, είτε δικαστικά, είτε και με υποταγή των πλέον αδύναμων με τη συμβολή των μέσων παραπλάνησης και των προσκυνημένων στο σύστημα, το παίρνει πίσω.

Αυτή τη διαδικασία ζούμε σήμερα.

Κομβικό σημείο αυτής της κατάστασης είναι η μεγάλη, παγκόσμια, αλλά προσωρινή κατά την άποψή μου, ήττα της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο στα χρόνια 1989- 1991. Μια ήττα που πολλοί δεν κατάλαβαν το βάθος και τα δεινά που έφερνε πίσω της, όπως: Καρατόμηση εθνικών, δημοκρατικών, συνδικαλιστικών, εργατικών και ατομικών δικαιωμάτων.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα να εξελίσσεται σε όλο τον κόσμο με νέους πολέμους, κατοχές, διάλυση και καταλήστευση κρατών και λαών, αυτό που ζούμε με την παγκόσμια ανάδυση του φασιστικού φαινομένου, αυτό που βλέπουμε καθημερινά να χάνουμε, από το μεροκάματο και τη σύνταξη μέχρι το δικαίωμα στην απεργία, έχουν τη μήτρα τους στην επανάκαμψη του καπιταλισμού στην απόλυτη κυριαρχία και Φυσικά τη νέα του κρίση.

Στον κόσμο μαίνεται η ταξική σύγκρουση κεφαλαίου – εργασίας όποια μορφή και αν παίρνει. Μέρος αυτής της σύγκρουσης είναι και η απώλεια απλών αστικών δικαιωμάτων που με αγώνες οι λαοί κατάφεραν να νομιμοποιήσουν μέσα στην αστική δημοκρατία.

Το κεφάλαιο απαιτεί να τα πάρει όλα πίσω και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν αυτό τον σκοπό, όποια ονομασία και ιδεολογία και αν διακηρύττουν. Το θέμα είναι τι κάνουν!

Από την άλλη, η εργατική τάξη και ο λαός με τις ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις δίνουν μάχες οπισθοφυλακών μέχρι να ανασυνταχθούν για να επανακάμψουν στο πολιτικό προσκήνιο για να διεκδικήσουν τα χαμένα. Όχι μόνο αυτό. Να διεκδικήσουν και τη δική τους ταξική και πολιτική εξουσία, την εξουσία της εργατικής τάξης με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, του πλούτου που παράνουν και με πλήρη δικαιώματα.

Οξύνεται η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, πλούτου και φτώχειας, εργατικής αμοιβής και παραγωγής πλούτου. Το 1% του πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο από το 99%! Το κεφάλαιο υπερσσυσωρεύεται και δεν έχει που να πουλήσει για να είναι βιώσιμο. Δανείζει εκβιαστικά τα κράτη για είσπραξη αδάπανων κερδών, αλλά στο τέλος όλοι μαζί βυθίζονται σε νέα κρίση.

Παράλληλα η λειτουργία του καπιταλισμού μέσα από ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οξύνει την ανισόμετρη ανάπτυξη κρατών και τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Προετοιμασία πολέμου!

Όλοι ξέρουμε ότι η όρεξη για κέρδη του κάθε κεφαλαίου είναι ατελείωτη, αλλά αυτά που μπορεί να ληστέψει είναι ορισμένα. Τότε αρχίζει ο αρχίζει ο κανιβαλισμός των κεφαλαίων στον οποίο σύρουν και τους λαούς μετατρέποντάς τους σε κρέας για τα κανόνια, σε αναλώσιμα υλικά στο βωμό του κέρδους.

Αν δεν αναστραφεί η κατάσταση σε κάθε κράτος χωριστά και σε γενικό επίπεδο ομάδων κρατών ή παγκόσμια, η κατάσταση θα εξακολουθήσει να θυμίζει τη δεκαετία του ‘30 όταν οι λαοί, παρότι υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, δεν κατάφεραν να σταματήσουν τον φασισμό και οδηγηθήκαμε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία γίνεται η καρατόμηση των δικαιωμάτων μας.

Εμείς, οι παλιοί αντιστασιακοί τι κάνουμε:

Θα έλεγα:
Οι αντιστασιακοί κατά της δικτατορίας, όπως και η αντιστασιακοί προηγούμενων γενεών κατά της δικτατορίας Μεταξά, της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ και της Δημοκρατικής Αντίστασης μετά τον εμφύλιο, ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ότι έληξε τότε, με εκείνη τη δράση, η αντίσταση κατά των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών εξουσιών.

Έτσι συμπεραίνω κάτι που ισχύει για όλες τις γενιές και ειδικά για τις νέες που τώρα βρίσκονται μπροστά στα διλήμματα της κρίσης: «Η αντίσταση στις καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές εξουσίες είναι παντοτινό καθήκον χωρίς ημερομηνία λήξης».

Επίλογος

Δεν παραβλέπουμε και δεν ισοπεδώνουμε τις διαφορές της αστικής δημοκρατίας και του φασισμού. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε τις κατακτήσεις που κατάφερε, ακόμη και με αιματηρούς αγώνες, ο εργαζόμενος λαός να επιβάλει στην αστική δημοκρατία. Ωστόσο, δεν μπορούμε και να παραβλέψουμε και ότι:

Α) Όποιες και να είναι οι λαϊκές κατακτήσεις εύκολα καταργούνται από την αστική τάξη όταν οι ανάγκες της κρίσης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου το επιβάλουν,

Β) στο έδαφος της αστικής δημοκρατίας εκκολάπτεται και ενίοτε ευνοείται, το φασιστικό φαινόμενο ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου,

Γ) η αστική δημοκρατία και ο φασισμός είναι αντίθετες πολιτικές μορφές διακυβέρνησης αλλά έχουν ως κοινό παρονομαστή την εκμεταλλευτική και καταπιεστική εξουσία του κεφαλαίου.

Δ) όσο η πολιτική και ταξική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια του λαού, η αντίσταση Θα συνεχίζεται αενάως.»

*Στέργιος Βασιλείου πολιτικός κρατούμενος, το 1968 στις Φυλακές 

Ωρωπού