Σε πρόσφατη εκδρομή στη Θράκη διαπιστώνω ότι η Ελλάδα έχει, λόγω διοδίων, υποστεί έναν απίθανο κυκλοφοριακό κατακερματισμό ο οποίος σε παραπέμπει κάπου κοντά στη συνθήκη της Ουτρέχτης (!), όταν οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν «ψιλοκομμένες» σε κρατίδια με απίστευτους τελωνειακούς φραγμούς και ελέγχους... Υπό το κράτος αυτού του ερεθίσματος και υπό την προϋπόθεση ότι θα ήμουν σκηνοθέτης, θα γύριζα οπωσδήποτε μια σκηνή με διόδια στον κυκλοφοριακό άξονα Ομονοίας - Κολιάτσου, ενώ παράλληλα θα εμπλούτιζα την όλη φαντασίωση με Αθηναίους χρησιμοποιούντες μεγάλα ζώα έλξης...
Το Ελληνικό Δημόσιο είναι αλυσοδεμένο από τις εταιρείες διοδίων, όμως υποθέτω ότι μπορεί να βελτιώσει τα παράλληλα οδικά δίκτυα κάνοντας ελκυστική τη χρησιμοποίησή τους. Αυτό δεν είναι 100% ρετρό, όσο κι αν θυμίζει την εποχή προ της δημιουργίας των μεγάλων εθνικών οδών. Όταν ακολουθούσες τη διαδρομή Αθήνα - Κριεκούκι - Θήβα - Ζητούνι - Δομοκός - Τρίκαλα - Λάρισα κ.λπ. μέχρι Θεσσαλονίκη, έχοντας εναλλακτική λύση τη χρησιμοποίηση της ακτοπλοϊκής γραμμής Πειραιάς - Θεσσαλονίκη...
Τα Μνημόνια δημιουργούν απίστευτα πισωγυρίσματα και επαναφέρουν στο δημόσιο φαντασιακό καταστάσεις αναπτυξιακής βουλιμίας, εκεί που η ανάπτυξη υπήρχε βαλλόμενη από μια ουσιαστική κριτική περί ευημερίας και ποιότητας ζωής. Τα διόδια ως όπλα της μνημονιακής κατοχής αποδυναμώνουν τη χρήση των Ι.Χ. και τις μεγάλες χερσαίες μετακινήσεις, όμως αυτοί δεν είναι λόγοι για να τα υποστηρίζουμε. Τις ίδιες στοχεύσεις θα μπορούσαμε να υπηρετούμε χωρίς έξωθεν καταναγκασμούς και υπαγορεύσεις...
Τον 1ο αιώνα μ.Χ., στην καρδιά της Ρωμαϊκής Ειρήνης και σε συνθήκες ακμάζοντος τουρισμού, ο Πλίνιος ο Νεότερος κάκιζε τους εύπορους Ρωμαίους γιατί προτιμούσαν μεγάλα ταξίδια, στη Μικρά Ασία, τη Συρία και την Αίγυπτο, ενώ τα περίχωρα της Ρώμης διέθεταν εξαιρετικά φυσικά προσόντα. Στον σημερινό χωροχρόνο, άποροι αλλά και εύποροι απειλούμενοι με απορία θα μπορούσαν να διαλέξουν κοντινούς προορισμούς αναψυχής. Ένας τέτοιος είναι και το εκπληκτικό Δάσος του Τατοΐου, με τα ιστορικά εκθέματά του, που επανήλθε εντυπωσιακά στο πολεοδομικό προσκήνιο, παρά το εν πολλοίς σκόπιμο by pass (παράκαμψη) που υπέστη για αρκετά χρόνια.
Στην οικολογία ισχύει συχνά το γνωμικό του Σουμάχερ: «Το μικρό είναι όμορφο». Θα άξιζε πάντως να λέγεται ότι και «το κοντινό είναι όμορφο». Ιδιαίτερα όταν το «κοντινό» αγγίζει περιοχές δευτεροκλασάτες, χωρίς υποστηρικτές στη χωροταξική διελκυνστίδα.
Το μεγάλο δάσος του Τατοΐου και τα συμπαρομαρτούντα ενός πρώην βασιλικού κτήματος θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα στον χωροταξικό στοχασμό. Και μια που ξεκινήσαμε από την κυκλοφορία, τα οποιαδήποτε σχέδια ανάπλασής του θα έπρεπε να σεβαστούν το σημερινό κυκλοφοριακό καθεστώς . Ο αποκλεισμός του Ι.Χ. συν ένα διαρκές λεωφορειακό πηγαινέλα στο πλαίσιό του θα διασφάλιζε σημαντικά την ποιότητα και την αισθητική του...
Του Γιάννη Σχίζα
Από την Αυγή
