Η πολιτική ομάδα του νέου κόμματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», με το απόβαρο ελάχιστων τραμπούκων, ανέλαβε για δεύτερη φορά (για άλλους τρίτη) να καθαρίσει «τα πολιτικά παράσιτα» της Συντονιστικής Επιτροπής Β.Α. Αττικής κατά των διοδίων, τα οποία θέλησαν να μοιράσουν την 1/6 προκήρυξη (http://diodiastop.blogspot.gr/ ) στα διόδια των Αφιδνών για το θέμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου με την επισήμανση-καταδίκη της καπηλείας ενός μαζικού τίτλου (κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ) και τη κάθοδο μιας ολιγομελούς ομάδας στις εκλογές με τον ομώνυμο τίτλο.
Μετά τη βίαιη επίθεση και τους αντίστοιχους ξυλοδαρμούς τον Σεπτέμβριο 2011 στη τοπική συνέλευση Δαφνίου, τη διάλυσή της και το χτύπημα μελών του κινήματος που ανήκουν στο ΕΕΚ, μαζί με το πραξικόπημα στη ΔΕΘ 2011, οδήγησαν το σύνολο των μελών του ΕΕΚ να διαχωρίσουν τη θέση τους από πρακτικές ξένες προς το ΕΕΚ και τη πάλη του μέσα στα κινήματα. Όσα μέλη του ΕΕΚ δεν διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπονομευτές του κινήματος και το κόμματος, διαγράφηκαν άμεσα από το κόμμα. Το σύνολο των μελών του κόμματος που εμπλεκόταν στο κίνημα των διοδίων, σχεδόν σε όλες τις επιτροπές, συντάχτηκε με την κομματική απόφαση. Η ολιγομελής ομάδα, η γνωστή οικογένεια ¨Παπαδοπούλου¨, με σχεδόν συνωμοτικό τρόπο, αλλά ανοιχτά και ξεκάθαρα στις ανακοινώσεις της μετατοπίστηκε όλο και πιο δεξιά, καλύπτοντας τη δεξιά της στροφή με επισκέψεις σε εργασιακούς χώρους, επαφές με συνδικαλιστές και λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν μετά το κίνημα των πλατειών, απαιτώντας την ηγεμονία παντού!!
Τα μέλη του ΕΕΚ συνέχισαν και συνεχίζουν τη πάλη μέσα στο κίνημα, μετά την υπέρβαση του κινήματος κατά των διοδίων, και ιδιαίτερα στις λαϊκές συνελεύσεις.
Όπως είχαμε προειδοποιήσει η πολιτική ομάδα, που κατοχύρωσε τα σήματα του κινήματος, έχει διολισθήσει όχι απλά σε μια δεξιά πολιτική για να «ξεβρωμίσει ο τόπος» από τα μιάσματα του ΕΕΚ, των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά κάθε οργανωμένου και πολιτικοποιημένου αγωνιστή.
Εξ΄ άλλου δίχως την σχετική εκκαθάριση των διαφωνούντων με βίαιες «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» ή προπηλακισμούς και συκοφαντίες (όπως στη περίπτωση της επιτροπής στην Καλλιθέα) θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί ένα τόσο καθαρό κόμμα που «αποτελείται από τίμιους αγωνιστές, οι οποίοι με τον ανιδιοτελή αγώνα τους οδήγησαν το Κίνημα ενάντια στα διόδια σε πρωτοφανή επίπεδα ανάπτυξης. Έκαναν πέρα τους κρατικοδίαιτους κομματικούς του καναπέ και προχώρησαν μπροστά δίχως να υπολογίσουν το προσωπικό κόστος.».
«Μέσα από δεκάδες ανοικτές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, το κίνημα μετατράπηκε σε κόμμα.» Αυτό είναι φυσικά απόλυτα ψευδές. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από δεκάδες προσωπικές επαφές, έγινε εφικτή η εκλογική κάθοδος στις 6 Μάη. Καμιά επιτροπή ή συνέλευση δεν λειτουργούσε κάτω από την επιρροή του νέου κόμματος όταν λήφθηκε η απόφαση. Ορισμένες απελπισμένες προσπάθειες να επαναδημιουργηθούν, κατέρρευσαν με την αποχώρηση περισσότερων μελών του κινήματος.
Στις εκλογές της 6ης Μάη, τρία νέα «κινήματα» κατέβηκαν στις εκλογές: Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Καμμένου, το ΕΠΑΜ του Καζάκη και το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ του Β. Παπαδόπουλου. Αν το πρώτο δεν κρύβει την δεξιά του ταυτότητα, το δεύτερο την εθνοπατριωτική του απελευθερωτική ιδέα, το τρίτο είναι ένας δεξιός απροκάλυπτος κινηματισμός που κρύβεται πίσω από τη φράση «είμαστε ότι κάνουμε». Εχθροί του νέου κόμματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματα της αριστεράς. Για την πρώτη περίπτωση σπάει τις μπάρες, για τη δεύτερη κεφάλια μελών αριστερών κομματικών σχηματισμών.
Η πολιτική διολίσθηση ορισμένων πρωταγωνιστών του κινήματος κατά των διοδίων και η θλιβερή τους πολιτική εικόνα, δεν οφείλεται στην ολιγωρία των χιλιάδων συμμετεχόντων στο κίνημα. Αντίθετα, όσοι πήραν στα σοβαρά τις πολιτικές προοπτικές του 3ου πανελλαδικού στις 15 Μάη 2011 στη Νομική, διέγνωσαν, προέβλεψαν και καθόρισαν τη στάση τους και τη δράση τους έγκαιρα στις νέες συνθήκες. Αυτοί που τις απέρριψαν έφτιαξαν το νέο κόμμα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.
Η οριστική πολιτική μας ρήξη και καταγγελία με την θεολογική ομάδα των καθαρών και διαρκώς μετατοπιζόμενων δεξιά κινηματικών έχει και μια αντικειμενική βάση που δεν πρέπει να παραγνωριστεί: Στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Παρά το γεγονός ότι η θεολογική ομάδα, που όπως η ίδια δηλώνει στα κινηματικά της δελτία «τα μέλη του νοιώθουν σαν οικογένεια» ή ότι «το κίνημα είναι το καταφύγιο της συνείδησης κάθε αγωνιστή» και που το Σεπτέμβριο 2011 προσπάθησε να φτιάξει την κινηματική νεολαία κατά τα πρότυπα των κομμάτων, κατά την περίοδο των πλατειών του καλοκαιριού 2011 είχε εγκατασταθεί στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος. Όμως, οι πολιτικές της πρακτικές αντιστοιχούν στο πάνω μέρος της.
Αντικαθιστώντας τη γαλανόλευκη με τις διαδεδομένες κίτρινες σημαίες του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ με τα ψαράκια, σήμα που έγινε γνωστό από τη πλατιά δράση μας, εκείνο που έμεινε στο νέο κόμμα (εκτός από τον τίτλο και τα σηματάκια), είναι ό,τι το κίνημα είχε απορρίψει. Ασφαλώς ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών δεν είναι ένας αμελητέος παράγοντας. Όμως στα προσωπικά χαρακτηριστικά βρίσκουν έκφραση οι ανάγκες κοινωνικών τάξεων και όχι αφηρημένα ιδεογραφήματα. Το μίσος τους ενάντια στο κεφάλαιο και ο φόβος απέναντι στα κόμματα της αριστεράς είναι ο κλασσικός φόβος των μικροαστών ιδεολόγων. Όμως αυτή τη στιγμή, η ταξική πόλωση, σπρώχνει τους πρωταγωνιστές να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους απόψεις με τα εξώδικα της αστικής δημοκρατίας συγχωνευμένα με την ωμή βία, ρίχνοντάς τους στην αγκαλιά του κεφαλαίου.
Οι πρωταγωνιστές του νέου κόμματος, υποκύπτοντας στην πίεση της μικροαστικής γνώμης και των ΜΜΕ (στα κόμματα σκατά), έφτιαξαν ένα νέο καθαρούτσικο κόμμα, κατέφυγαν στην προστασία της αστικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας για να προστατέψουν τον εαυτό τους, καθώς η κάθοδος στις εκλογές αποτελεί το μόνο δρόμο αυτοπροστασίας τους εξαιτίας της πολιτικής τους απομόνωσης από το ίδιο το κίνημα στο οποίο όντως συνέβαλλαν αλλά στην πιο κρίσιμη στιγμή εγκατέλειψαν και το κίνημα και τις αρχές του στρίβοντας προς τα δεξιά.
Επειδή τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς, παρά τις διαψεύσεις και τα ιντερνετικά κόλπα, η ανιδιοτέλεια των δεξιών κινηματικών να υπερασπιστούν το ίδιο κίνημα, έχει πάει ήδη περίπατο.
Παρά τις υπαρκτές διαφωνίες μας με τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής ΒΑ Αττικής και τον ΣΥΡΙΖΑ για τις μεθόδους πάλης μέσα στα κινήματα, τις οποίες παλεύουμε πολιτικά, οι τραμπούκοι δεν χωράνε σε καμιά περίπτωση μέσα στο κίνημα.
Γι αυτό πρέπει «αμεσοδημοκρατικά», να αποκλειστούν από όλες τις κινηματικές διαδικασίες και την επαφή τους με το εργατικό κίνημα.
3/6/2012
Γιάννης Χατζηγιάννης
Μέλος της Ανοικτής Συνέλευσης Μαγνησίας & μέλος του ΕΕΚ
Μετά τη βίαιη επίθεση και τους αντίστοιχους ξυλοδαρμούς τον Σεπτέμβριο 2011 στη τοπική συνέλευση Δαφνίου, τη διάλυσή της και το χτύπημα μελών του κινήματος που ανήκουν στο ΕΕΚ, μαζί με το πραξικόπημα στη ΔΕΘ 2011, οδήγησαν το σύνολο των μελών του ΕΕΚ να διαχωρίσουν τη θέση τους από πρακτικές ξένες προς το ΕΕΚ και τη πάλη του μέσα στα κινήματα. Όσα μέλη του ΕΕΚ δεν διαχώρισαν τη θέση τους από τους υπονομευτές του κινήματος και το κόμματος, διαγράφηκαν άμεσα από το κόμμα. Το σύνολο των μελών του κόμματος που εμπλεκόταν στο κίνημα των διοδίων, σχεδόν σε όλες τις επιτροπές, συντάχτηκε με την κομματική απόφαση. Η ολιγομελής ομάδα, η γνωστή οικογένεια ¨Παπαδοπούλου¨, με σχεδόν συνωμοτικό τρόπο, αλλά ανοιχτά και ξεκάθαρα στις ανακοινώσεις της μετατοπίστηκε όλο και πιο δεξιά, καλύπτοντας τη δεξιά της στροφή με επισκέψεις σε εργασιακούς χώρους, επαφές με συνδικαλιστές και λαϊκές συνελεύσεις που γεννήθηκαν μετά το κίνημα των πλατειών, απαιτώντας την ηγεμονία παντού!!
Τα μέλη του ΕΕΚ συνέχισαν και συνεχίζουν τη πάλη μέσα στο κίνημα, μετά την υπέρβαση του κινήματος κατά των διοδίων, και ιδιαίτερα στις λαϊκές συνελεύσεις.
Όπως είχαμε προειδοποιήσει η πολιτική ομάδα, που κατοχύρωσε τα σήματα του κινήματος, έχει διολισθήσει όχι απλά σε μια δεξιά πολιτική για να «ξεβρωμίσει ο τόπος» από τα μιάσματα του ΕΕΚ, των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά κάθε οργανωμένου και πολιτικοποιημένου αγωνιστή.
Εξ΄ άλλου δίχως την σχετική εκκαθάριση των διαφωνούντων με βίαιες «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» ή προπηλακισμούς και συκοφαντίες (όπως στη περίπτωση της επιτροπής στην Καλλιθέα) θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί ένα τόσο καθαρό κόμμα που «αποτελείται από τίμιους αγωνιστές, οι οποίοι με τον ανιδιοτελή αγώνα τους οδήγησαν το Κίνημα ενάντια στα διόδια σε πρωτοφανή επίπεδα ανάπτυξης. Έκαναν πέρα τους κρατικοδίαιτους κομματικούς του καναπέ και προχώρησαν μπροστά δίχως να υπολογίσουν το προσωπικό κόστος.».
«Μέσα από δεκάδες ανοικτές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, το κίνημα μετατράπηκε σε κόμμα.» Αυτό είναι φυσικά απόλυτα ψευδές. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από δεκάδες προσωπικές επαφές, έγινε εφικτή η εκλογική κάθοδος στις 6 Μάη. Καμιά επιτροπή ή συνέλευση δεν λειτουργούσε κάτω από την επιρροή του νέου κόμματος όταν λήφθηκε η απόφαση. Ορισμένες απελπισμένες προσπάθειες να επαναδημιουργηθούν, κατέρρευσαν με την αποχώρηση περισσότερων μελών του κινήματος.
Στις εκλογές της 6ης Μάη, τρία νέα «κινήματα» κατέβηκαν στις εκλογές: Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Καμμένου, το ΕΠΑΜ του Καζάκη και το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ του Β. Παπαδόπουλου. Αν το πρώτο δεν κρύβει την δεξιά του ταυτότητα, το δεύτερο την εθνοπατριωτική του απελευθερωτική ιδέα, το τρίτο είναι ένας δεξιός απροκάλυπτος κινηματισμός που κρύβεται πίσω από τη φράση «είμαστε ότι κάνουμε». Εχθροί του νέου κόμματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματα της αριστεράς. Για την πρώτη περίπτωση σπάει τις μπάρες, για τη δεύτερη κεφάλια μελών αριστερών κομματικών σχηματισμών.
Η πολιτική διολίσθηση ορισμένων πρωταγωνιστών του κινήματος κατά των διοδίων και η θλιβερή τους πολιτική εικόνα, δεν οφείλεται στην ολιγωρία των χιλιάδων συμμετεχόντων στο κίνημα. Αντίθετα, όσοι πήραν στα σοβαρά τις πολιτικές προοπτικές του 3ου πανελλαδικού στις 15 Μάη 2011 στη Νομική, διέγνωσαν, προέβλεψαν και καθόρισαν τη στάση τους και τη δράση τους έγκαιρα στις νέες συνθήκες. Αυτοί που τις απέρριψαν έφτιαξαν το νέο κόμμα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.
Η οριστική πολιτική μας ρήξη και καταγγελία με την θεολογική ομάδα των καθαρών και διαρκώς μετατοπιζόμενων δεξιά κινηματικών έχει και μια αντικειμενική βάση που δεν πρέπει να παραγνωριστεί: Στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Παρά το γεγονός ότι η θεολογική ομάδα, που όπως η ίδια δηλώνει στα κινηματικά της δελτία «τα μέλη του νοιώθουν σαν οικογένεια» ή ότι «το κίνημα είναι το καταφύγιο της συνείδησης κάθε αγωνιστή» και που το Σεπτέμβριο 2011 προσπάθησε να φτιάξει την κινηματική νεολαία κατά τα πρότυπα των κομμάτων, κατά την περίοδο των πλατειών του καλοκαιριού 2011 είχε εγκατασταθεί στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος. Όμως, οι πολιτικές της πρακτικές αντιστοιχούν στο πάνω μέρος της.
Αντικαθιστώντας τη γαλανόλευκη με τις διαδεδομένες κίτρινες σημαίες του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ με τα ψαράκια, σήμα που έγινε γνωστό από τη πλατιά δράση μας, εκείνο που έμεινε στο νέο κόμμα (εκτός από τον τίτλο και τα σηματάκια), είναι ό,τι το κίνημα είχε απορρίψει. Ασφαλώς ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών δεν είναι ένας αμελητέος παράγοντας. Όμως στα προσωπικά χαρακτηριστικά βρίσκουν έκφραση οι ανάγκες κοινωνικών τάξεων και όχι αφηρημένα ιδεογραφήματα. Το μίσος τους ενάντια στο κεφάλαιο και ο φόβος απέναντι στα κόμματα της αριστεράς είναι ο κλασσικός φόβος των μικροαστών ιδεολόγων. Όμως αυτή τη στιγμή, η ταξική πόλωση, σπρώχνει τους πρωταγωνιστές να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους απόψεις με τα εξώδικα της αστικής δημοκρατίας συγχωνευμένα με την ωμή βία, ρίχνοντάς τους στην αγκαλιά του κεφαλαίου.
Οι πρωταγωνιστές του νέου κόμματος, υποκύπτοντας στην πίεση της μικροαστικής γνώμης και των ΜΜΕ (στα κόμματα σκατά), έφτιαξαν ένα νέο καθαρούτσικο κόμμα, κατέφυγαν στην προστασία της αστικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας για να προστατέψουν τον εαυτό τους, καθώς η κάθοδος στις εκλογές αποτελεί το μόνο δρόμο αυτοπροστασίας τους εξαιτίας της πολιτικής τους απομόνωσης από το ίδιο το κίνημα στο οποίο όντως συνέβαλλαν αλλά στην πιο κρίσιμη στιγμή εγκατέλειψαν και το κίνημα και τις αρχές του στρίβοντας προς τα δεξιά.
Επειδή τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς, παρά τις διαψεύσεις και τα ιντερνετικά κόλπα, η ανιδιοτέλεια των δεξιών κινηματικών να υπερασπιστούν το ίδιο κίνημα, έχει πάει ήδη περίπατο.
Παρά τις υπαρκτές διαφωνίες μας με τα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής ΒΑ Αττικής και τον ΣΥΡΙΖΑ για τις μεθόδους πάλης μέσα στα κινήματα, τις οποίες παλεύουμε πολιτικά, οι τραμπούκοι δεν χωράνε σε καμιά περίπτωση μέσα στο κίνημα.
Γι αυτό πρέπει «αμεσοδημοκρατικά», να αποκλειστούν από όλες τις κινηματικές διαδικασίες και την επαφή τους με το εργατικό κίνημα.
3/6/2012
Γιάννης Χατζηγιάννης
Μέλος της Ανοικτής Συνέλευσης Μαγνησίας & μέλος του ΕΕΚ
Πηγή:
